Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Das Fräulein K1100RS

H Fräulein K1100RS είναι μια τουρίστρια από τη Γερμανία ευτυχώς χωρίς πέδιλα και άσπρες κάλτσες. Μια μεγαλοκοπέλα από το 1994 που μπορεί ακόμα και σήμερα να σε ταξιδέψει άνετα και ξεκούραστα. H K1100RS στην εποχή της έκανε αρκετά καλή εντύπωση με τις τουριστικές δυνατότητες και τις επιδόσεις της.


Τι μπορεί να κάνει σήμερα μια μοτοσυκλέτα 19 ετών; Αναλογιζόμενοι πάντα την ηλικία και την τιμή της πολλά πράγματα. Φυσικά αυτό που κάνει καλύτερα απ' όλα είναι να ταξιδεύει. Την φορτώνεις με συνεπιβάτη, το μισό σου σπίτι, το σκύλο, τη γυάλα με το χρυσόψαρο και θα μείνει χώρος και για τα σαντουϊτσάκια. Οι βαλίτσες είναι μεγάλες, αδιάβροχες και κουμπώνουν άψογα στη μοτοσυκλέτα. Το ίδιο ισχύει και για το top case. Σημαντικό επίσης είναι ότι δεν αλλάζει η κατανομή βάρους σε σημείο που να επηρεάζει τη μοτοσυκλέτα. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι όταν δεν είναι φορτωμένο η κατανομή βάρους είναι αρκετά μπροστόβαρη. Ζυγίζοντας σχεδόν 270 κιλά (πλήρες) δεν είναι ότι ελαφρύτερο έχεις οδηγήσει. Μέσα στην πόλη θα σου κάνει την ζωή δύσκολη, το τιμόνι δεν κόβει αρκετά, η ζέστη είναι αρκετή και για ελιγμούς ανάμεσα από τα αυτοκίνητα... πιο εύκολο είναι το αντίθετο.

Μόλις όμως περάσεις τα διόδια όλα αλλάζουν. Η σταθερότητα στην ευθεία αλλά και γρήγορες καμπές θυμίζει Intercity. Η άνεση είναι παροιμιώδης και η σέλα χωράει 3 άτομα κανονικού μεγέθους! Η προστασία από τον αέρα και τη βροχή είναι καλή αν είσαι μέχρι 1,75. Από εκεί και πάνω ο αέρας θα χτυπάει το κράνος και σε μένα που είμαι 1,86 δημιουργούσε έντονους στροβιλισμούς. Φυσικά όσο είσαι μέχρι τα 140 τίποτα από όλα αυτά δεν σε ενδιαφέρει. Η κατανάλωση είναι μικρή και η άνεση για 2 δεδομένη. Από εκεί και πάνω το σκηνικό αλλάζει. Το μοτέρ με τα 95 άλογα στον τροχό, που μέχρι τότε δούλευε σαν ηλεκτρικό αρχίζει και παράγει υψίσυχνους κραδασμούς που μεταφέρονται σε τιμόνι και σέλα ενώ η κατανάλωση σκαρφαλώνει. Με 22 λίτρα όμως ντεπόζιτο δεν πρόκειται να ζητήσει βενζίνη πριν τα 270-300 χλμ. Ξεπερνάει άνετα την δεύτερη εκατοντάδα στο κοντέρ με την BMW να δηλώνει 226 χλμ/ώρα πραγματική τελική.

Στην πρώτη επαφή μαζί της πιστεύεις ότι σε κλειστό επαρχιακό δρόμο θα σε παιδέψει. Τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς. Σίγουρα δεν είναι στο στοιχείο της αλλά θα τα καταφέρει άνετα. Αρκεί να θυμάσαι ότι ο έρωτας και τα κιλά δεν κρύβονται. Θέλει απλωτές γραμμές και αποφασιστικές κινήσεις. Σε χαμηλές ταχύτητες το τιμόνι έχει την τάση να διπλώσει και σε πολύ χοντρές ανωμαλίες που θα προκαλέσουν πλεύσεις ακόμα και σε σύγχρονα μηχανάκια θα αντιδράσει λίγο άτσαλα, θέλοντας λίγο χρόνο για να αποσβέσει. Μπορείς να πιέσεις παραπάνω από ότι φαντάζεσαι χωρίς κίνδυνο, απλώς όταν θα φτάσεις δεν θα νιώθεις έξαψη αλλά ανακούφιση.


Στην BMW το 1994 πρέπει να είχαν κάποιους πολύ περίεργους ανθρώπους να δουλεύουν. Είμαι σίγουρος ότι όταν τελειώσαν με την σχεδίαση του K1100RS μαζεύτηκαν σε ένα meeting και συζήτησαν μερικά θέματα που δεν έπρεπε! Όπως το πως να κάνουν την μοτοσυκλέτα τους περίεργη. Για αρχή βάλανε έναν διακόπτη στο πλαϊνό σταντ που σβύνει τον κινητήρα όταν το ανοίγεις ακόμα και με νεκρά στο κιβώτιο. Αυτό σε αναγκάζει να χρησιμοποιείς συνέχεια το κεντρικό, κάτι που θα πρέπει να κάνεις για να μην καίει λάδια το μοτέρ μόλις το βάζεις μπρος. Με την ξαπλωτή τοποθέτηση του 4κύλινδρου μαζεύονται λάδια στην κεφαλή όταν είναι στο πλάι.

Μετά είναι τα φλας. 3 κουμπιά για 2 φλας, μαγικό. Ευτυχώς απενεργοποιούνται από μόνα τους αν τα ξεχάσεις ανοιχτά. Δεν υπάρχει περίπτωση αν δεν έχεις προϋπηρεσία σε BMW να μην τα μπερδεύεις τον πρώτο καιρό και να πατάς την κόρνα. Την οποία πήραν από φορτηγό DAF και πρώτα τρομάζει εσένα. Τέλος το τιμόνι κλειδώνει μόνο όταν είναι στριμμένο δεξιά!


Αρκετά όμως με τις χαζομαρίτσες και ας περάσουμε στα σοβαρά. Η μοτοσυκλέτα που οδήγησα είναι σχεδόν 20 χρονών με 40.000 χλμ και μοιάζει σαν να βγήκε χθες από το εργοστάσιο. Τους διακόπτες τους αισθάνεσαι σαν να μην έχουν πατηθεί ποτέ. Το κάθε κλικ σου δίνει σιγουριά ότι θα γίνεται για πάντα. Η ποιότητα βαφής και συναρμολόγησης είναι κορυφαία. Περιμένεις να βρεις ξεβαμμένα πλαστικά και όλα είναι σαν καινούργια. Την μέρα που την οδήγησα είχε ψιλόβροχο και πριν την επιστρέψω το βράδυ την έπλυνα. Καθόμουν και έψαχνα να βρω σημεία που να φαίνεται ταλαιπωρημένη από την καρίνα μέχρι την ζελατίνα. Κινητήρας και άξονας δεν έχουν πουθενά διαρροές, τίποτα δεν φανερώνει την ηλικία ή τα χιλιόμετρα της. Το μοτέρ παίρνει μπρος σε κλάσματα του δευτερολέπτου και ο ψεκασμός (απαλλαγμένος από euro3 κτλ) δουλεύει υποδειγματικά. Το κιβώτιο είναι μαλακό σαν βούτηρο, αθόρυβο και μόνο μεταξύ 4ης και 5ης θέλει πιο αποφασιστική κίνηση στο λεβιέ για να μην βρει νεκρά. Τα φρένα με ABS έχουν έντονο αρχικό δάγκωμα και άνετα θα μπορούσαν να τοποθετηθούν σε μοτοσυκλέτα του 2010. Ο εξοπλισμός περιλαμβάνει εκτός από ABS, θερμαινόμενα γκριπ και ψηφιακό δείκτη σχέσης στο κιβώτιο.

Αν πάντα ήθελες να ταξιδέψεις 2κάβαλος με άνεση σε όλη την Ευρώπη η Fräulein K1100RS είναι μια τίμια επιλογή.

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

Isle of Man TT Mens only

Γιατί όταν βλέπω σκηνές από το Isle of Man με κάνει να σκέφτομαι ότι όλοι οι υπόλοιποι αγώνες είναι σαν Playstation με παιδάκια που σκουντιούνται με τους αγκώνες τους;
Ένα από τα μοτοσυκλετιστικά μου όνειρα είναι να δω ζωντανά αυτό τον αγώνα και να κάνω έναν γύρο στο νησί, ακόμα και αν χρειαστεί να πάω με YBR 125.

2 βιντεάκια που αλίευσα από το youtube, για να κρατάνε το όνειρο ζωντανό. Δώστε ένταση στα ηχεία και πάμε:


Ανατριχίλα με 200 μίλια ανάμεσα σε δέντρα και τοίχους

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

Mustang

Θα μου επιτρέψετε μια παρασπονδία για να κάνω ένα μικρό αφιέρωμα σε ένα αυτοκίνητο.
Εντάξει έχει 4 ρόδες και πρέπει να μπεις σε ένα μεταλλικό κουτί για να το οδηγήσεις, αλλά έχει και αυτόν το V8 που σε κολάζει μόνο με τον ήχο του. Έπειτα είναι και αυτός ο θρύλος που το συνοδεύει...


Το Ford Mustang είναι ένα σπορ αυτοκίνητο που κατασκευάζεται από την αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία Ford, από το 1964 έως και σήμερα. Μέχρι στιγμής, έχουν κυκλοφορήσει πέντε γενιές Mustang, σε πολλές εκδόσεις. Είναι ένα από τα γνωστότερα αυτοκίνητα παγκοσμίως και δημιουργός της κατηγορίας των pony cars, γνωστά και ως muscle cars - φθηνά σπορ coupe με μακρύ μπροστινό μέρος, κοντό πίσω μέρος και σαλόνι διάταξης 2+2 θέσεων.

Λόγω της διαχρονικής του επιτυχίας, το Mustang έχει εξελιχθεί σε ένα από τα πλέον μυθικά αυτοκίνητα της παγκόσμιας αυτοκίνησης, με εξαιρετικά υψηλό ίματζ διεθνώς και μάλιστα παρά το γεγονός ότι συνήθως δεν εξάγεται εκτός Βόρειας Αμερικής σε μεγάλες ποσότητες, παρά μόνο μεμονωμένα, κατόπιν παραγγελίας. Στις Ηνωμένες Πολιτείες και πολλά ακόμα κράτη διεθνώς, θεωρείται από την κοινή γνώμη ως το «νούμερο 2» πιο αναγνωρίσιμο και σε πρεστίζ Αμερικανικό αυτοκίνητο, πίσω μόνο από την Chevrolet Corvette, η οποία όμως είναι πολύ ακριβότερη και ανήκει σε εντελώς διαφορετική κατηγορία, αυτή των supercars υψηλών επιδόσεων.

Επίσης το Mustang είναι και ένα από τα μακροβιότερα ονόματα της παγκόσμιας αυτοκινητοβιομηχανίας και ειδικότερα στην κατηγορία των muscle cars, το μακροβιότερο και το μοναδικό με συνεχή παραγωγή από το πρώτο αντίτυπο έως σήμερα. Σημειωτέον ότι η παραγωγή της πρώτης γενιάς ξεκίνησε στις 9 Μαρτίου 1964 και κυκλοφόρησε στην αμερικανική αγορά στις 17 Απριλίου 1964, με τιμή απόκτησης 2.368 δολάρια. Μολονότι τα τελευταία χρόνια έχουν αναβιώσει ορισμένα ιστορικά και διαχρονικά αντίπαλα μοντέλα, όπως η Chevrolet Camaro, ωστόσο το Mustang είναι το μοναδικό muscle car με αδιάκοπη παραγωγή και μάλιστα επί σχεδόν μισό αιώνα.

Η ονομασία Mustang προέρχεται από το ομώνυμο είδος αλόγου που ζει στη Βόρεια Αμερική, εξ' ου και το σήμα του μοντέλου, με το άλογο που καλπάζει.


Όλες οι γενιές του Mustang, έχουν εμφανιστεί σε πολλές ταινίες του αμερικανικού κινηματογράφου. Από τις πιο γνωστές νομίζω ότι είναι το Bullit με τον Steve McQueen και το κυνηγητό στα στενά του San Francisco με το Dodge Charger. Η Ford είχε προσφέρει 2 Mustang με αρκετές μετατροπές για τις ανάγκες της ταινίας.



Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

Ducati 999 "the number of the beast"


Τα χέρια μου τρέμουν καθώς αναπολώ την τελευταία βόλτα με το Ducati 999. Ξεχάστε ότι ξέρατε για γρήγορα και απόλυτα μηχανάκια. Το 999 κάνει το Super Duke να μοιάζει με sport classic και το CBR 1000 με commuter. Μπορεί στην εποχή μας τα νούμερα των επιδόσεών του να μην είναι τόσο εντυπωσιακά, η αίσθηση που μπορεί όμως να σου προσφέρει αυτή η κατασκευή είναι ασύλληπτη. Αργό δεν το λες μιας και σπινιάρει τον πίσω τροχό στα 120 χλμ/ώρα και τα 250 έρχονται αρκετά εύκολα. Σίγουρα ένα 4κύλινδρο θα είναι πιο γρήγορο σε αυτές τις ταχύτητες αλλά η έξαψη της οδήγησης που μια τόσο απόλυτη (Ιταλική) κατασκευή μπορεί να προσφέρει δεν συγκρίνετε μα τα νούμερα στο κοντέρ.


Ας ξεκινήσω με αυτά που δεν έχει το 999 και αυτό είναι το βάρος. Απλώς δεν υπάρχει, πιο πολύ μου θύμισε 125άρα πάπια παρά μοτοσυκλέτα 1.000 κυβικών. Μετά είναι το μπροστινό σύστημα για το οποίο δεν έχω λόγια. Καταπίνει τα πάντα και κάνει τις υψηλές ταχύτητες να δείχνουν τόσο εύκολες. Σαμαράκια και λακκούβες όλα χάνονται, αρκεί βέβαια να έχεις 3ψήφιο νούμερο στο κοντέρ. Η σταθερότητα, η πληροφόρηση και η ευελιξία είναι από άλλο πλανήτη και θα κάνει πολλούς κατόχους γιαπωνέζικων superbike να τρέξουν για ακριβές aftermarket μετατροπές. Μετά είναι τα φρένα - με ένα δάχτυλο τα χλμ φεύγουν σε 50αδες, με δυο δάχτυλα πρέπει να προσέχεις μην φύγεις εσύ πάνω από το μηχανάκι.


Πλαίσιο νεροσωλήνας. Σας θυμίζει κάτι; Ε λοιπόν αν έτσι δουλεύουν τα πλαίσια που είναι από νεροσωλήνες τότε εγώ θα παρατήσω τη δουλειά μου και θα γίνω υδραυλικός. Κουνήματα, ταλαντώσεις κτλ είναι άγνωστες λέξεις για αυτό το Ducati. Δεν υπάρχει μπροστινό μέρος, πίσω μέρος, υπάρχει μόνο ένα μηχανάκι και αυτό κάνει ακριβώς ότι του πεις. Οι ταχύτητες που επιφέρουν αυτόφωρο είναι απόλυτα λογικές με αυτό. Το να στρίβεις με 240 σαν να είσαι με 40, γίνετε τόσο απλό. Όσο πιο γρήγορα πας τόσο καλύτερα συμπεριφέρεται. Στο τέλος όμως δεν έχεις την αίσθηση ότι το μηχανάκι τα κάνει όλα μόνο του αλλά ότι είναι δικό σου κατόρθωμα.


Μοτέρ, φώτα, κάμερα, πάμε. Και τι μοτέρ. Αν δεν πιστεύεις στον Θεό, τον Αλλάχ ή τον Βούδα στο τέλος της βόλτας θα έχεις γίνει ο φανατικότερος πιστός. Σε 90 χλμ είπα όσες προσευχές δεν είπα σε 37 χρόνια που είμαι βαπτισμένος. Το στενοκέφαλο μοτέρ της Ducati ανεβάζει στροφές σαν δαιμονισμένο. Είμαι σίγουρος ότι κάποιος στην Bolognia είχε κάνει συμφωνία με τον διάβολο όταν σχεδίαζε αυτόν τον κινητήρα. Κραδασμοί δεν υπάρχουν, το τράβηγμα είναι συνεχόμενο και δυνατό με οποιαδήποτε σχέση στο κιβώτιο από τις 2000 σαλ και πάνω. Έτσι και αλλιώς είναι τόσο ε(ρε)θιστικός ο τρόπος που αποδίδει που αποκλείετε να πέσεις σε τόσο χαμηλές στροφές. Με μιαν ανάσα φτάνει τα 250 και από εκεί και πάνω κόβει ελάχιστα ρυθμό μέχρι τα 270+. Σίγουρα έχει και παραπάνω αλλά ποιος νοιάζεται. Το φημισμένο τράβηγμα των Ducati είναι εδώ στον απόλυτο ορισμό του.


Κάτσε ρε Μήτσο τόσο καλό είναι αυτό το 999; Μετά από αυτό γιατί συνέχισε η Ducati να βγάζει μηχανάκια; Ναι υπάρχουν και ελαττώματα θα απαντήσω. Από μικρής σημασίας (καθρέφτες - προφανώς τους βάλανε μόνο για να βγάζει άδεια) μέχρι μεγαλύτερης όπως είναι η συμπεριφορά στις χαμηλές ταχύτητες. Όταν ο δρόμος γίνει κλειστός και το κοντέρ δείχνει κάτω από 120 τότε ξεχωρίζουν οι άντρες από τα παιδάκια. Το πιρούνι που προσκυνούσες πριν από λίγο κοπανάει στις ανωμαλίες και αν αγγίξεις το μπροστινό φρένο το 999 σηκώνετε όρθιο και ανοίγει την τροχιά του.

Ένας τρόπος υπάρχει για να οδηγήσεις αυτό το μηχανάκι. Γκάζι, γκάζι, γκάζι απαραίτητα με αυτήν τη σειρά. Όσο το κρατάς ανοικτό στρίβει σαν να είναι σε ράγες. Αν φοβηθείς και το κλείσεις θα αντιδράσει σαν γάτα που της πετάς νερό. Τσάμπα μάγκας με αυτό το μηχανάκι δεν γίνεσαι. Αν το εμπιστευτείς θα γίνεις καλύτερος οδηγός. Αν το φοβηθείς τότε θα γκρινιάζεις για την θέση οδήγησης που όσο καλή είναι ακόμα και για αναβάτες 1,80φεύγα, τόσο βάσανο είναι μέσα στην πόλη και για λεπτά του πλαστικά που θέλουν προσοχή. Η καθημερινή μετακίνηση με το 999 μοιάζει με κινέζικο βασανιστήριο, αλλά μόλις βγεις έξω από την πόλη ποιος άκουσε desmo να βρυχάται και δεν φοβήθηκε.

Αν μετά από βόλτα με 999 σταματήσετε για καφέ, καλύτερα να πιείτε ένα κονιάκ πρώτα.

Η ομορφιά είναι υποκειμενική υπόθεση

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

Epic Sunday

Σήμερα μπορεί να μην πήγαμε αυθημερόν μέχρι το Nordkapp, μπορεί να μην ξύσαμε τους αγκώνες μας στην πίστα, αλλά κάναμε μια πολύ ωραία βόλτα μέχρι τις Σέρρες και ήπιαμε καφέ στο αυτοκινητοδρόμιο. Ο καιρός ήταν ο καλύτερος που μπορούσαμε να έχουμε και τα μηχανάκια που οδήγησα το ένα καλύτερο από το άλλο. Επέστρεψα σπίτι με ένα χαμόγελο που πήγαινε μέχρι το σβέρκο, στοιχεία που συντελούν για την καλύτερη βόλτα εδώ και αρκετό καιρό.

Κατά σειρά εμφάνισης:
Ducati 999
Ο διάβολος φορούσε Metzeler

BMW R1100S
Οι Γερμανοί ξανάρχονται
Και στο τέλος μια ιδέα από Moto Guzzi V11 Le Mans Rosso Corsa
Italian Bon Viveur
 Τα συστατικά μιας καλής βόλτας κατά σειρά προτεραιότητας: 1) μερικοί καλοί φίλοι, 2) ήλιος, 3) 20€.