Glossgnokler

Επιτέλους μετά από πολλές λίμνες και λοιπά αξιοθέατα έφτασε η μέρα του Glossgnokler. Μη το πείτε στη γυναίκα μου αλλά όλο το ταξίδι αυτό είχε στόχο. Να οδηγήσω στο φημισμένο αυτό πέρασμα, ένα από τα καλύτερα της Ευρώπης. Είναι ένας εθνικός δρυμός που δεν είναι ανοιχτός στην κυκλοφορία. Μπαίνεις μόνο πληρώνοντας ένα αρκετά τσουχτερό διόδιο και μόνο 7 το πρωί με 9 το βράδυ. Η διαδρομή είναι απίστευτου κάλους και σε δημιουργεί μεγάλο δίλλημα. Να χαζεύω το μοναδικό τοπίο και να σταματήσω 40 φορές για φωτογραφίες ή να πλακωθώ γιατί που θα ξαναβρώ τέτοιο στροφιλίκι με άσφαλτο καλύτερη από την πίστα των Σερρών και τόσα μηχανάκια για να παίξουμε μαζί? Αυτό που προτείνω είναι αφού φτάσετε μέχρι την κορυφή χαζεύοντας, ξεφορτώστε εκεί το μηχανάκι από μπαγκάζια- συνεπιβάτη κατεβείτε πάλι κάτω μέχρι το σταθμό των διοδίων και λυσσάξτε μέχρι την κορυφή. Επαναλάβετε όσες φορές θέλετε μέχρι να λιώσει το πίσω λάστιχο ή να σας κοπεί η ανάσα από τα γκρέμια και το υψόμετρο. Οι εναλλακτικές διαδρομές είναι πάλι πολλές και φαίνονται όλες στον χάρτη που σας δίνουν στα διόδια. Στην διαδρομή υπάρχουν αρκετά σημεία για ξεκούραση και φαγητό, μέχρι και χώροι αποκλειστικά για να μαζεύονται "μηχανόβιοι". Στην διαδρομή συναντάς από αυτοκινούμενα τροχόσπιτα και BMW RT-1100 (τυχαίο παράδειγμα) μέχρι Porsche 911 RS του 72 και ΚΤΜ Supermotrad με όλο τον κατάλογο των έξτρα πάνω τους. Αποκορύφωμα είναι φυσικά η κορυφή στα 2800 μέτρα όπου αφού μαζεύεις το σαγόνι σου από τη θέα, τελειώσεις με τις άπειρες αναμνηστικές Φώτο, τα αναμνηστικά από τα μαγαζάκι, τις Φώτο από το σημείο που δείχνει πως άνοιξαν το πέρασμα πριν 90 χρόνια, κάθεσαι και σκέφτεσαι που έχεις έρθει και τι μάγκας είσαι που τα κατάφερες. Εκείνη την στιγμή σε προσπερνάει ποδήλατο φορτωμένο με σαμάρια που κάνει την ίδια διαδρομή με σένα και με εξωτερική θερμοκρασία 9oC.

Τελικά δεν γλυτώσαμε την βροχή στο κατέβασμα από τον δρυμό αλλά ήταν του τύπου "θα σε σταματήσω να βάλεις αδιάβροχα αλλά μόλις τα βάλεις θα κόψω" και μας πήγε έτσι μέχρι τα Ιταλό-Αυστριακά σύνορα και το τελευταίο χωριό που θα διανυκτερεύαμε το Birnbaume. Ο δρόμος για να φτάσεις σε αυτό ήταν ένα μίγμα από φουρκέτες δίπλα σε ένα ποταμό με εναλλαγές μπαίνω και  βγαίνω από το φαράγγι. Το Birnbaume είναι ένα μικρό χωριουδάκι με 10 σπίτια, ένα δημοτικό σχολείο, ένα εθελοντικό πυροσβεστικό σταθμό και 2 ξενοδοχεία τα οποία είχαν ταμπέλες απ' έξω "Bikers Welcome". Λογικό γιατί εκεί πάνω κυκλοφορούνε περισσότερες μοτοσυκλέτες από ότι αυτοκίνητα. Το ξενοδοχείο ήταν πολύ ωραίο με νοστιμότατη και πάμφθηνη κουζίνα, ότι χρειάζεται δηλαδή μετά από 10 ώρες στη σέλα. Ευτυχώς η μικρή μπύρα τους ήταν 0,33λ αλλά το σνλίτσελ XXL. Η τελευταία μέρα περιελάμβανε πάλι δρυμό τύπου Gnossglokner πολύ μικρότερου μεγέθους όμως. Ο καιρός όμως μας ξύπνησε με βροχή και το σύνολο των 300χλμ που θα έπρεπε να κάνουμε μαζί με την κούραση των 2 εβδομάδων στο δρόμο ανέβαλαν την τελευταία εκδρομή. Κάποια στιγμή που σταμάτησε να βρέχει ξεκινήσαμε για πεζοπορία στο φαράγγι που ήταν κάτω από το χωριό. Ακόμα και εκεί μέσα στο ξεχασμένο δάσος είχε ταμπέλες, παγκάκια για να κάτσεις και γεφυρούλες. Το υπόλοιπο της μέρας το περάσαμε με καφέ, φαγητό και μπύρα στο ξενοδοχείο.