Beograd Express

Καλοκαίρι 2012 και το μόνο που είναι μικρότερο από τα οικονομικά μου είναι οι μέρες της άδειας. Οπότε η πρόσκληση για ένα 3ήμερο στο Βελιγράδι ήταν ότι καλύτερο. 4 άτομα βολευτήκαμε σε ένα Grande Punto και τα 560 χλμ της διαδρομής φεύγουν γρήγορα. Το punto βέβαια δεν συμπαθεί ιδιαίτερα το βαλκανικό οδικό δίκτυο και δείχνει τη δυσφορία του στις λακκούβες του δρόμου. Έχοντας κάνει την ίδια διαδρομή πριν 3 χρόνια διαπιστώνω ότι τα έργα στο Σέρβικο αυτοκινητόδρομο προχωράνε γρήγορα όπως και στο Σκοπιανό. Βέβαια οι γείτονές μας έχουν περίεργη άποψη για την ασφάλεια και τα οδικά έργα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι 2 εργάτες οι οποίοι καλύπτουν με άσφαλτο λακκούβες στην κορυφή μιας στροφής με μόνη προειδοποίηση έναν 3ο εργάτη με ένα κόκκινο σημαιάκι 10 μέτρα πριν! Μάλλον για να μπορέσεις να τους λοκάρεις πιο εύκολα!

Η διαδρομή πάντως ειδικά στα Σκόπια είναι πολύ όμορφη αλλά με αρκετή κίνηση. Φτάνοντας στα Σερβικά Τέμπη λίγο πριν το Νις, σταματάμε για να δοκιμάσουμε τοπικές λιχουδιές και να ξεδιψάσουμε με λίγη μπυρίτσα.

  

Απόγευμα φτάνουμε στο Βελιγράδι και μια βόλτα στη φωτισμένη πόλη επιβάλετε.

Το κοινοβούλιο των Σέρβων

Τα Βαλκάνια είναι μια γειτονιά, εκτός από το Τούρκικο ζαχαροπλαστείο είδα Ελληνικό σουβλατζίδικο και μπουγατσατζίδικο.

Περπατήσαμε στη γειτονιά με τα in μπαράκια και εστιατόρια, έχοντας μια έντονη αίσθηση ότι είμαι στην Αθήνα στο Κολωνάκι.

Την επόμενη το πρωί ήπιαμε έναν καφέ στις πλωτές καφετέριες του Δούναβη. Όταν δεν έχεις παραλία και θάλασσα κοντά εκμεταλλεύεσαι αυτό που έχεις όσο μπορείς καλύτερα.

 

 Η συνέχεια περιελάμβανε το αεροπορικό μουσείο του Βελιγραδίου που θα παρουσιάσω σε ξεχωριστή σελίδα του μπλοκ.

Μια βόλτα με το αυτοκίνητο στους δρόμους της Λευκής πόλης (Beograd) αποδεικνύει ότι όλοι οι Βαλκάνιοι οδηγούμε με το δικό μας χαρακτηριστικό τρόπο. Τουλάχιστον η άσφαλτος είναι ένα κλικ κάτω από αυτήν της πίστας των Σερρών! Πάνω σε μια κεντρική λεωφόρο συναντάμε ένα οχυρωμένο κτίριο (την Αμερικάνικη πρεσβεία) και λίγο πιο κάτω οι Σέρβοι έχουν αφήσει μερικά μισογκρεμισμένα κτίρια που βομβάρδισαν οι Αμερικάνοι στον πόλεμου του 90. Αν αυτό δεν είναι ειρωνία....

Έπεται και συνέχεια...

Christmas Special

Του Μήτσου το μπλοκάκι είναι εδώ για να σας συντροφεύει τις κρύες νύχτες του χειμώνα μεταλαμπαδεύοντας την γνώση. Αν πάντα είχατε την απορία πως να ξεκινήσετε ένα trial της Gas Gas, ιδού η απάντηση.  Επίδειξη τεχνικής από έναν επαγγελματία του είδους!

Κανένας μοτοσικλετιστής δεν κακοποιήθηκε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.

Τίγρης ο πριγκιπικός

Ο βενιαμίν της οικογένειας των τίγρεων είναι μικρός μόνο στον κυβισμό και όχι στις δυνατότητες. Βέβαια τα τελευταία χρόνια θεωρούμε μικρή μια μοτοσυκλέτα με κινητήρα 800 κυβικών και μεγάλο μόνο ότι καβατζάρει τα 1200....

Αναπόφευκτα ο 800άρης τίγρης θα συγκριθεί με τα μεγάλα αδέρφια του. Μπορεί να το κάνει άνετα μιας και δεν υπολείπεται σημαντικά εκτός από την τιμή. Κανονικά θα έπρεπε να το συγκρίνουμε με τα Vstrom - transalp - versys - F650 κτλ κάτι το οποίο όμως είναι άδικο για αυτά τα μηχανάκια. Το μοτέρ του προερχόμενο από αυτό του Daytona 675, δεν έχει χάσει την προθυμία του για ψηλές στροφές. Έχει κερδίσει όμως και σε ροπή στις χαμηλές. Βέβαια επειδή τα κυβικά κάνουν τη διαφορά και επειδή το οδήγησα καπάκι μετά το μεγάλο, στον ανοιχτό δρόμο αν θες να ακολουθήσεις τον μεγάλο αδελφό πρέπει να στύψεις το γκάζι. Σε αυτόν τον ρυθμό όμως ο υπόλοιπος ανταγωνισμός θα είναι κουκκίδα στον καθρέφτη σου, είτε είσαι στην εθνική είτε στον επαρχιακό.

Κάποια πράγματα δεν μου άρεσαν στον τιγράκο. Η προστασία του αέρα δεν είναι ιδανική κάτι που λύνεται βάζοντας την ζελατίνα και τις χούφτες από τον μεγάλο και η θερμοκρασία που εκπέμπει ο κινητήρας είναι αρκετή. Αυτό είναι ένα θέμα που έχει το μοτέρ ακόμα και στο γυμνό street triple και από ότι φαίνεται το καλοκαίρι μέσα στην πόλη θα ταλαιπωρεί τον αναβάτη του. Στο μεγάλο πως κατάφεραν και δεν σου έρχεται τόση ζέστη;;; Επίσης κάποιος ας βγάλει τα ποπ κορν από το τελικό της εξάτμισης!!!


Το μεγάλο του μειονέκτημα για μένα είναι ότι με την δεδομένη κατάσταση της αγοράς στα λεφτά που κοστίζει με ABS, μπορείς να αγοράσεις ένα μεταχειρισμένο KTM Adventure με λίγα χλμ. Μπορεί να μην είναι τόσο άνετο στην εθνική και να καίει λίγο παραπάνω βενζίνη, αλλά μόλις δεις δρόμο με στροφές το μάτι σου γυαλίζει και εσύ σεληνιάζεσαι. Κάτι που δεν σου προσφέρει ούτε ο μεγάλος ούτε ο μικρός τίγρης.

Τίγρης ο Βασιλικός*

*όχι αυτός που φυτρώνει στις γλάστρες

Ωραίος και αρχοντικός ο μεγάλος Τίγρης της Triumph. Σε πολλούς μπορεί να μην αρέσει το σχέδιο του και να λένε ότι αντιγράφει την BMW, που όντως το κάνει. Για μένα όμως που ποτέ δεν συμπάθησα το αλλήθωρο βλέμμα των BMW μου αρέσει πιο πολύ η συμμετρία του Triumph.

Το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεσαι στον "βασιλιά" της οικογένειας των Tiger είναι το μέγεθος. Οι διαστάσεις του και τα κιλά του δύνονται απλόχερα. Το πρώτο δεν σε ενοχλεί, το αντίθετο μάλιστα. Το δεύτερο προβληματίζει μόνο σε πολύ μικρές ταχύτητες μέσα στην πόλη. Προσέξτε στην φώτο ότι πατάω άνετα με το αριστερό πόδι ενώ το δεξί είναι πάνω στο μαρσπιέ. Βέβαια είμαι και 1,86. Στον δρόμο ο έξτρα όγκος προσφέρει πολύ καλή προστασία από τον αέρα και η ποιότητα κύλισης είναι εξαιρετική.

Στην μικρή δικάβαλη βόλτα που έκανα, τόσο σε εθνική όσο και σε επαρχιακό το μηχανάκι συμπεριφέρθηκε άψογα όπως θα περίμενες από την κατηγορία τιμής που ανήκει. Κανένα πρόβλημα από την θερμοκρασία του κινητήρα, ο άξονας είναι άψογος σε σημείο που με έκανε να αναθεωρήσω για τον άξονα του γκούτσι μου. Στην εθνική είναι οδοστρωτήρας χωρίς όμως να προβληματίζει σε κλειστές στροφές. Εδώ μεγάλο ρόλο παίζουν οι ποιοτικές του αναρτήσεις που είναι όσο μαλακές χρειάζονται με σωστές αποσβέσεις.

Τέλος έχουμε το κεφάλαιο ηλεκτρονικά. Το μηχανάκι της δοκιμής είχε όλο το ηλεκτρονικό πακέτο. Δεν πρόλαβα να ασχοληθώ καθόλου με τις ρυθμίσεις (ήταν όλες στις στάνταρ θέσεις) προσπάθησα όμως να δω αν λειτουργούν μιας και ήταν η πρώτη φορά που οδηγούσα μοτοσυκλέτα με traction control. Από ABS έχω εμπειρία και με άλλες μοτοσυκλέτες. Λοιπόν τα φρένα δεν κατάφερα ποτέ να τα φέρω σε δύσκολη θέση ακόμα και στην άθλια άσφαλτο της Θεσσαλονίκης. Το ABS δεν μπήκε ποτέ σε λειτουργία ακόμα και όταν τσαρούχωσα τη μανέτα και κόντεψα να χάσω τον συνεπιβάτη μου από πάνω. Η συνδυασμένη λειτουργία τους είναι εξαιρετική. Το traction όμως κατάφερα να το κάνω δουλέψει. Σε ένα φανάρι έφυγα τέρμα γκάζι και δεν το έκλεισα καθόλου για τις 4 πρώτες σχέσεις. Το μηχανάκι, πάρα το άθλιο πίσω λάστιχο, έφυγε μπροστά χωρίς χαζοσπινιαρίσματα με μια διαρκή ώθηση. Την λειτουργία του traction την καταλάβαινες μόνο από τον ήχο του μοτέρ που το άκουγες να κόβει. Η αίσθηση όμως ήταν αυτής μιας διαρκούς επιτάχυνσης. Βέβαια αν περιμένεις ότι τα 130+ άλογα του τίγρη θα ξηλώσουν την άσφαλτο θα απογοητευτείς. Στα νούμερα είναι ελάχιστα γρηγορότερος από στάση σε σχέση με το (ελαφρύτερο αλλά πολύ πιο αδύναμο) γκούτσι μου. Βέβαια οι ρεπρίζ του είναι πολύ καλές και στον ανοιχτό δρόμο απολαμβάνεις άνετο ταξίδι. Λίγο μας τα χαλάει η υπερβολική ευαισθησία του ride by wire που κάνει το μηχανάκι κάπως νευρικό. Γιατί είμαι σίγουρος ότι στα επόμενα μοντέλα θα το βελτιώσουν σε αυτό το σημείο;

Αν θέλεις ένα ψηλό street να το φορτώσεις και να ταξιδέψεις 2κάβαλος σε εθνικές - επαρχιακούς - ευρωπαϊκούς δρόμους ο βασιλιάς των τίγρεων νομίζω είναι μια καλή επιλογή. Θα μου πείτε υπάρχει και ο μικρός που είναι και αυτός νέος και αξιόλογος. Θα απαντήσω όπως λένε και οι Αμερικάνοι "there is no replacement for displacement".

Βενετία

Προτελευταία μέρα και πρωινή αναχώρηση για Βενετία. Θέλουμε να πάρουμε μια γεύση από την τόσο ξακουστή πόλη πριν μπούμε στο καράβι το πρωί της επομένης. Τα πρώτα 100 χλμ είναι βουνό και η χαρά του παιδιού. Το σφιχτό στροφιλίκι γίνετε ακόμα καλύτερο όταν μπαίνουμε στην Ιταλία. Κατηφορικές φουρκέτες με θετική κλίση που φαίνετε με το μάτι. Σαν να οδηγάς σε οβάλ πίστα. Καλύτερα και από Λούνα Παρκ. Τι είπαμε για το οδικό δίκτυο της Αυστρίας, το Ιταλικό είναι ακόμα καλύτερο. Κάποια στιγμή βγαίνω στην Autostrada και παθαίνω το τελευταίο πολιτισμικό σοκ. Οδηγάς για χιλιόμετρα και περιμένεις κάποια στιγμή να κάνει το μηχανάκι ένα γκουπ. Κάτι να σου ταράξει την πορεία. Ένα σπάσιμο μια μικρή λακουβίτσα. Πλησιάζεις σε γέφυρα. Λες εδώ δεν μπορεί στην ένωση θα χτυπήσει. Τίποτα λες και οδηγώ Mercedes. Βέβαια το αντίτιμο είναι ακριβό. 9€ για 200 χλμ αλλά χαλάλι. Φυσικά ο καιρός για να μας αποχαιρετίσει φρόντισε να μας ρίξει μια αξέχαστη μπόρα 60 χλμ πριν από τη Βενετία. Μπαίνω σε ένα βενζινάδικο για να βάλω αδιάβροχα και μου την πέφτει ένας Τούρκος ζητώντας μου δανεικά για να γυρίσει στην Τουρκία. Με αρχίζει κάτι Greeks - Turks gardash, τώρα το θυμήθηκε, συνεχίζει με you Greeks believe in God Catholics, διάνα έπεσες, βγάζει κάτι χρυσά δαχτυλίδια να μου δώσει για ενέχυρο. Σχεδόν με έπεισε, όχι όμως και τη γυναίκα μου. Καλώς ήρθατε στην Ιταλία. Επιστροφή στην autostrada και η βροχή είναι τύπου κουρτίνας. Βλέπω (τρόπος του λέγειν) μπροστά μου ένα BMW και ένα Χάρλευ με Γαλλικές πινακίδες. Κολλάω από πίσω τους και συνεχίζουμε μαζί σχεδόν μέχρι τη Βενετία. Χαιρετιόμαστε και μπαίνω στη Βενετία. Για άλλη μια φορά το gps με πάει στο κατάλυμα γρήγορα και άκοπα. Μ' αρέσει που πριν ξεκινήσω σκεφτόμουν ότι θα το είχα μόνο για βοηθητική χρήση σε περίπτωση που χανόμουν. Ακόμα θα έψαχνα την 38η διασταύρωση έξω από τη Βενετία.

 

Φτάνουμε στο Camping με τη βροχή να δίνει βροντερό παρόν. Η Θωμαή πηγαίνει στη ρεσεψιόν του κάμπινγκ με τα διαβατήρια για να πάρει κλειδιά. 10 λεπτά αργότερα εγώ ακόμα περιμένω μέσα στη βροχή, μπροστά στη κατεβασμένη μπάρα του κάμπινγκ να περάσω. Όχι δεν έχει ουρά στο γκισέ, αλλά είπαμε. Εδώ είναι Ιταλία, ούνα φάτσα ούνα ράτσα. Όπως κάθομαι και απολαμβάνω τη βροχή το μάτι μου πέφτει πάνω στην αριστερή μου μπότα όπου με φρίκη βλέπω έναν ιριδίζον λεκέ. Ο αριστερός κύλινδρος αποφάσισε να αρχίσει πάλι να στάζει. Παρκάρω το μηχανάκι και επειδή δεν έχει πουθενά υπόστεγο δεν ασχολούμαι άλλο με το θέμα. Το απόγευμα με το λεωφορείο καταβαίνουμε για μια βόλτα στη Βενετία. Τελικά νομίζω ότι είναι υπερτιμημένη πόλη. Δεν λέω ότι δεν αξίζει να πας ή ότι δεν είναι πολύ όμορφη. Νομίζω όμως ότι 1 μέρα αρκεί και ο πολύς κόσμος που κυκλοφορεί θα σε κουράσει γρήγορα. Επίσης οι τιμές τους είναι κάπως τσιμπημένες. Η βροχή τουλάχιστον μας κάνει τη χάρη να σταματήσει και βγάζουμε μερικές όμορφες φωτογραφίες.

Η τελευταία μέρα του ταξιδιού με βρίσκει με το 5άρι άλεν στο χέρι. Η νεκροψία δείχνει ότι ο Ούγγρος μηχανικός δεν έσφιξε σωστά το καπάκι των βαλβίδων με αποτέλεσμα να σκιστεί η καινούργια φλάντζα. Λύση δεν υπάρχει, θα γυρίσω με λερωμένο μπατζάκι στη Θεσσαλονίκη. Στην έξοδο του κάμπινγκ συναντώ 3 μοτοσυκλέτες με πινακίδες Θεσσαλονίκης. Ήταν μια παρέα 6 ατόμων που γύριζαν από ταξίδι στις Γάλλο-Ιταλικές Άλπεις. Τα μηχανάκια τους ένα V-Strom 650, ένα Tenere 660 και ένα Ζ750 όλα δικάβαλα. Αν ξαναγκρινιάξει ο συνεπιβάτης σας για τη σέλα της μηχανής σας, υποσχεθείτε του ότι θα την πουλήσετε και θα πάρετε Ζ750 που είναι ιδανικό για 2κάβαλα ταξίδια!  Είπα να τους ρωτήσω μήπως έχουν κανένα λεπτό χαρτόνι να φτιάξω μια φλάντζα επιτόπου αλλά μετά σκέφτηκα ότι θα βγάλω άσχημο όνομα στα Ιταλικά μηχανάκια.

Μπαίνουμε στο καράβι και εδώ οφείλω να πω 1000 ευχαριστώ στην ΑΝΕΚ και τους αξιωματικούς της που τα 2 ξεχωριστά κρεβάτια που είχαμε κλείσει σε 3κλινες καμπίνες γίνανε χωρίς καμία χρέωση μια 2κλινη καμπίνα με παράθυρο, δικό της μπάνιο και LCD τηλεόραση, με δική τους πρωτοβουλία. Πρώτη φορά στη ζωή μου ταξιδεύω τόσο άνετα με πλοίο. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν όταν βγήκα στην Ηγουμενίτσα. 35οC έδειξε το θερμόμετρο στο όργανο του γκούτσι όταν την προηγούμενη μέρα στη Βενετία δεν ξεπερνούσε τους 20. Βρίσκω μια σκιά για να βάλουμε μπουφάν, κράνη κτλ και εκείνη την ώρα μου έρχεται η έμπνευση. Στην τσέπη μου έχω μια χαρτοπετσέτα από χοντρό χαρτί που μοιάζει με ύφασμα. Κόβω ένα κομμάτι της και το στουμπώνω πίσω από το μπουζί. Διαρροή τέλος, γύρισα στη Θεσσαλονίκη με στεγνό παπούτσι. Βέβαια όλος ο υπόλοιπος ήμουν μούσκεμα από τον ιδρώτα γιατί οι θερμοκρασίες πάνω στην Εγνατία ήταν μεταξύ 36-38οC. Ευτυχώς έχει πολλά τούνελ και παίρναμε καμιά ανάσα και η Ιταλική βενζίνη φρόντισε ώστε να μην χρειάζεται να ψάχνω βενζινάδικα Κυριακάτικα στην Εγνατία.


400 χλμ με την χαρτοπετσέτα.

Glossgnokler

Επιτέλους μετά από πολλές λίμνες και λοιπά αξιοθέατα έφτασε η μέρα του Glossgnokler. Μη το πείτε στη γυναίκα μου αλλά όλο το ταξίδι αυτό είχε στόχο. Να οδηγήσω στο φημισμένο αυτό πέρασμα, ένα από τα καλύτερα της Ευρώπης. Είναι ένας εθνικός δρυμός που δεν είναι ανοιχτός στην κυκλοφορία. Μπαίνεις μόνο πληρώνοντας ένα αρκετά τσουχτερό διόδιο και μόνο 7 το πρωί με 9 το βράδυ. Η διαδρομή είναι απίστευτου κάλους και σε δημιουργεί μεγάλο δίλλημα. Να χαζεύω το μοναδικό τοπίο και να σταματήσω 40 φορές για φωτογραφίες ή να πλακωθώ γιατί που θα ξαναβρώ τέτοιο στροφιλίκι με άσφαλτο καλύτερη από την πίστα των Σερρών και τόσα μηχανάκια για να παίξουμε μαζί? Αυτό που προτείνω είναι αφού φτάσετε μέχρι την κορυφή χαζεύοντας, ξεφορτώστε εκεί το μηχανάκι από μπαγκάζια- συνεπιβάτη κατεβείτε πάλι κάτω μέχρι το σταθμό των διοδίων και λυσσάξτε μέχρι την κορυφή. Επαναλάβετε όσες φορές θέλετε μέχρι να λιώσει το πίσω λάστιχο ή να σας κοπεί η ανάσα από τα γκρέμια και το υψόμετρο. Οι εναλλακτικές διαδρομές είναι πάλι πολλές και φαίνονται όλες στον χάρτη που σας δίνουν στα διόδια. Στην διαδρομή υπάρχουν αρκετά σημεία για ξεκούραση και φαγητό, μέχρι και χώροι αποκλειστικά για να μαζεύονται "μηχανόβιοι". Στην διαδρομή συναντάς από αυτοκινούμενα τροχόσπιτα και BMW RT-1100 (τυχαίο παράδειγμα) μέχρι Porsche 911 RS του 72 και ΚΤΜ Supermotrad με όλο τον κατάλογο των έξτρα πάνω τους. Αποκορύφωμα είναι φυσικά η κορυφή στα 2800 μέτρα όπου αφού μαζεύεις το σαγόνι σου από τη θέα, τελειώσεις με τις άπειρες αναμνηστικές Φώτο, τα αναμνηστικά από τα μαγαζάκι, τις Φώτο από το σημείο που δείχνει πως άνοιξαν το πέρασμα πριν 90 χρόνια, κάθεσαι και σκέφτεσαι που έχεις έρθει και τι μάγκας είσαι που τα κατάφερες. Εκείνη την στιγμή σε προσπερνάει ποδήλατο φορτωμένο με σαμάρια που κάνει την ίδια διαδρομή με σένα και με εξωτερική θερμοκρασία 9oC.

Τελικά δεν γλυτώσαμε την βροχή στο κατέβασμα από τον δρυμό αλλά ήταν του τύπου "θα σε σταματήσω να βάλεις αδιάβροχα αλλά μόλις τα βάλεις θα κόψω" και μας πήγε έτσι μέχρι τα Ιταλό-Αυστριακά σύνορα και το τελευταίο χωριό που θα διανυκτερεύαμε το Birnbaume. Ο δρόμος για να φτάσεις σε αυτό ήταν ένα μίγμα από φουρκέτες δίπλα σε ένα ποταμό με εναλλαγές μπαίνω και  βγαίνω από το φαράγγι. Το Birnbaume είναι ένα μικρό χωριουδάκι με 10 σπίτια, ένα δημοτικό σχολείο, ένα εθελοντικό πυροσβεστικό σταθμό και 2 ξενοδοχεία τα οποία είχαν ταμπέλες απ' έξω "Bikers Welcome". Λογικό γιατί εκεί πάνω κυκλοφορούνε περισσότερες μοτοσυκλέτες από ότι αυτοκίνητα. Το ξενοδοχείο ήταν πολύ ωραίο με νοστιμότατη και πάμφθηνη κουζίνα, ότι χρειάζεται δηλαδή μετά από 10 ώρες στη σέλα. Ευτυχώς η μικρή μπύρα τους ήταν 0,33λ αλλά το σνλίτσελ XXL. Η τελευταία μέρα περιελάμβανε πάλι δρυμό τύπου Gnossglokner πολύ μικρότερου μεγέθους όμως. Ο καιρός όμως μας ξύπνησε με βροχή και το σύνολο των 300χλμ που θα έπρεπε να κάνουμε μαζί με την κούραση των 2 εβδομάδων στο δρόμο ανέβαλαν την τελευταία εκδρομή. Κάποια στιγμή που σταμάτησε να βρέχει ξεκινήσαμε για πεζοπορία στο φαράγγι που ήταν κάτω από το χωριό. Ακόμα και εκεί μέσα στο ξεχασμένο δάσος είχε ταμπέλες, παγκάκια για να κάτσεις και γεφυρούλες. Το υπόλοιπο της μέρας το περάσαμε με καφέ, φαγητό και μπύρα στο ξενοδοχείο.

St. Wolfgang

Οι εκδρομές που μπορείς να κάνεις στις Αυστριακές Άλπεις είναι πάρα πολλές και όλες θα σε αποζημιώσουν. Φυσικά δεν μπορείς να τις γυρίσεις όλες εκτός και αν κάτσεις 20 μέρες και κάνεις 500-600 χλμ τη μέρα. Μια ακόμα ωραία διαδρομή μέσα στην Αυστρία αυτή την φορά είναι η επίσκεψη στο Αλατωρυχείο του Ζάαλ και από εκεί επίσκεψη στη λίμνη Σαλζκάμεργκουτ. Γύρω από τη λίμνη είναι το χωριό του Μότσαρτ, πολλά κάμπινγκ και σημεία για θαλάσσια σπορ ή κολύμπι και του πολύ γραφικό χωριό του St. Wolfgang. Η διαδρομή είναι ποιο πεδινή και λιγότερο απαιτητική. Εδώ θα πρέπει να αναφέρω το επαρχιακό οδικό δίκτυο της Αυστρίας. Γιατί καλή η Autobahn αλλά και στην Ελλάδα έχουμε την Εγνατία και τι να το κάνω να πηγαίνω συνέχεια με 180. Το επαρχιακό δίκτυο της Αυστρίας αν δεν το οδηγήσεις δεν μπορείς να το συλλάβεις με το μυαλό σου. Καταρχήν η άσφαλτος. Δεν γλιστράει πουθενά, ούτε σε νερά, ούτε έχει σκόνη, ούτε χαλίκια. Στην χειρότερη περίπτωση να έχουν μείνει πουθενά ενώσεις από 2 κομμάτια. Άντε κάνα ράγισμα σε ξεχασμένο στροφιλίκι πάνω στα βουνά. Γιατί στα σημεία που έχει κίνηση είναι ένα απλωμένο μαύρο χαλί. Μετά είναι οι λακκούβες. Απλώς δεν υπάρχουν. Όσο και να ψάξεις δεν θα βρεις ούτε λακκούβα, ούτε καπάκι από υπόνομο που προεξέχει ούτε όλα αυτά τα χαριτωμένα που κάνουν την ζωή μας τόσο ενδιαφέρουσα στην Ελλάδα, όπως οι διασταυρώσεις. Στην Αυστρία τις έχουν αντικαταστήσει με πλατείες και προτεραιότητα έχουν αυτοί που κινούνται μέσα στην πλατεία. Ας πούμε ότι θέλεις  να στρίψεις σε χωριό ή θες να στρίψεις σε δρόμο στα αριστερά σου. Οι 2 λωρίδες του δρόμου γίνονται στο σημείο που σταματάς 3 οπότε όσο περιμένεις να αδειάσει το αντίθετο ρεύμα δεν εμποδίζεις το δικό σου ρεύμα κυκλοφορίας, χάνοντας όμως την ευκαιρία να σε πατήσει το ΚΤΕΛ που ακολουθεί και βαριέται να πάει λίγο δεξιά. Μετά είναι τα όρια κυκλοφορίας. Ξεχάστε κάτι 30 και 50 που έχουμε εδώ. Σπάνια θα δεις 50 μόνο στις κατοικημένες περιοχές. Μετά είναι από 70 έως 90. Βέβαια όπου έχει 70 όλοι πάνε με 70 και δεν προσπερνάει κανένας κάτι που διευκολύνει την προσπέραση όταν οδηγάς μοτοσυκλέτα. Δεν ξέρω πόσο νόμιμο είναι αυτό και ευτυχώς δεν το έμαθα κιόλας. Επίσης σε μερικά σημεία με στροφές το 50 θέλει κόπο για να το πιάσεις ή Supermotard.

Λίμνη Konigssee

Κατεβαίνοντας πηγαίνουμε στη λίμνη Konigssee μια από τις μεγαλύτερες της Γερμανίας και πολύ γνωστό τουριστικό θέρετρο. Όσοι νομίζουν ότι το όνομα της λίμνης έχει κάποια σχέση με βελτιωτικό οίκο αυτοκινήτων της Γερμανίας γελιούνται πικρά. Έτσι την πάτησα και 'γω. Η λίμνη είναι εθνικός δρυμός και από το 1902 επιτρέπονται να κυκλοφορούν μόνο ηλεκτρικά καραβάκια για να μην μολύνετε το περιβάλλον και διαταράσσετε η ησυχία της λίμνης. Μόνο τα κρυστάλλινα νερά να δεις καταλαβαίνεις γιατί την προσέχουν έτσι. Η βόλτα με το ηλεκτρικό βαρκάκι είναι πολύ όμορφη καθώς το μόνο που ακούς είναι ο γερμανός ξεναγός που κάνει την ξενάγηση μόνο στα Γερμανικά. Το καραβάκι σε πάει σε ένα νησάκι στη μέση της λίμνης. Εκεί κατεβήκαμε για να περπατήσουμε λίγο και έκανα το λάθος να βάλω τα πόδια μου στο νερό. Ήταν απίστευτα παγωμένο, απορώ πως κάτι πιτσιρίκια πλατσούριζαν με τόση άνεση παραδίπλα. Επιστροφή με πολύ ταλαιπωρία γιατί καλό το ηλεκτρικό καραβάκι για το περιβάλλον αλλά όταν είσαι κουρασμένος και αντί για 10 λεπτά που θα έκανε ένα βενζινοκίνητο αυτό κάνει 40, τότε παρακαλάς να είχε αμερικάνικο κινητήρα V8. Βόλτα και φαγητό στο Σάλτσμπουργκ το οποίο είναι γραφικό, μικρό και καθαρό αλλά με αρκετό κόσμο. Επίσης η αγορά του είναι αρκετά φθηνότερη από της Βιέννης.