Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Θεσσαλονίκη - Ντουμπρόβνικ πάρτ II

Μέρα 2η: Οχρίδα - Ντουμπρόβνικ 450 χλμ
Αναχώρηση νωρίς το πρωί, έχουμε δρόμο σήμερα και δύσκολο. Αρκετό κρύο, καλά τα τρυπητά κορντούρα η θερμοκρασία όμως είναι 20-22οC. Χαβαλές με το συνοριοφύλακα, μας δίνει ευχές και μπαίνουμε στην Αλβανία. Η υποδοχή στα σύνορα πολύ ευγενική, μάλιστα μου δείχνουν δρόμο από το πλάι για να μην περιμένω στην ουρά, κάτι που κάναν όλοι στα σύνορα. Κάνω λίγα ευρώ συνάλλαγμα και φεύγω. Ο δρόμος περνάει μέσα από ένα κατάξερο βουνό. Είναι σε καλή κατάσταση και όσο γίνετε πιο πεδινός ομορφαίνει η διαδρομή. Μου θυμίζει τα Μακεδονικά Τέμπη. Που είναι το χάλι που μου λέγανε? 2 ώρες μετά πλησιάζω στο Durres. Η κίνηση είναι τραγικά πολύ. Με το ζόρι κρατάω τα 60 χλμ/ώρα. Σε μερικά σημεία έχει έργα. ΧΑΟΣ και σκόνη. Απόλυτη αναρχία. Ιταλοί οδηγοί που ξεσαλώνουν, Αλβανοί που κάνουν ότι να'ναι και Κοσοβάροι μαφιόζοι με Hummer που είναι για πιστόλι. Η Αστυνομία είναι παντού, κάθε 4-5 χλμ έχει μπλόκο με ραντάρ πράγμα αστείο μιας και το όριο των 80 ή 90 είναι αδύνατον να το φτάσεις. Ευχάριστη έκπληξη είναι ότι η τροχαία στην Αλβανία έχει Moto Guzzi Quota & Norge!!! Φτάνουμε στο Durres όπου σταματάμε για ξεκούραση. Η μεγάλη αυτονομία της μοτοσυκλέτας σε αναγκάζει να σταματάς πριν το χρειαστεί αυτή. Έτσι ενώ μπορούσαμε να βγάλουμε την Αλβανία μονορούφι σταματάμε για έναν αναψυκτικό. Μέσα στην πόλη επικρατεί ψιλό αναρχία αλλά όχι χειρότερη από την κίνηση στην Αθήνα. Το κακό στην Αλβανία είναι ότι δεν μπορείς να σταματήσεις όπου θέλεις γιατί δεν υπάρχει χώρος ούτε να παρκάρεις πάνω στο δρόμο. Υπάρχουν μόνο βενζινάδικα - μοτέλ. Τα σημεία που μπορείς να σταματήσεις να δροσιστείς είναι ελάχιστα. Έτσι αναγκαστικά μπαίνεις στις πόλεις. Το GPS δεν έχει χάρτες πέρα από την εθνική οδό τους, ευτυχώς το Durres είναι μικρή πόλη. Αναχώρηση μετά από λίγο και η ζέστη είναι αρκετή. Η κίνηση όμως απίστευτη. Όπως και τα έργα. Φτάνουμε στο Skhoder στα βόρεια σύνορα. Χάνουμε την ξύλινη γέφυρα που πρέπει να διασχίσουμε και μπαίνουμε στην πόλη. Κάποιος με λίγα Αγγλικά μας εξηγεί. Κάνω αναστροφή και βλέπω έναν Ιταλό με Quota. Σταματάμε τα λέμε για λίγο και φεύγουμε. Βάζω βενζίνη (0,97€/λίτρο) και φτάνω στα σύνορα με το Μαυροβούνιο. Πολλά αυτοκίνητα αλλά εγώ τα περνάω άνετα από το πλάι και σε λίγο είμαι στο Μαυροβούνιο. Ο δρόμος μέσα σε δάσος, συνοριακό φυλάκιο δεν υπάρχει μόνο μια ταμπέλα που σου λέει ότι μπήκες στο Μαυροβούνιο. Διασχίζω ένα βουνό και νομίζω ότι είμαι στον Ταΰγετο. Η πρώτη απόπειρα Yugo να με πατήσει δεν είναι πετυχημένη. Φτάνω στα παράλια η κούραση έχει αρχίσει να με καταβάλει. Η κίνηση είναι φριχτή. Ατελείωτες ουρές αυτοκίνητα και στα 2 ρεύματα. Ο δρόμος πολύ στενός και σε λίγα σημεία μπορώ να περάσω. Η ταχύτητα παραμένει 50 χλμ/ώρα. Το μεσημέρι σταματάμε για φαγητό. Οι τιμές στο 1/2 της Ελλάδας. Απόγευμα φτάνουμε κατάκοποι στο Λέπεντανς. Κλείνουμε δωμάτιο για την επιστροφή, περνάμε απέναντι με το φέρυ και πλησιάζουμε στα σύνορα. 3 χλμ πριν από τα σύνορα βλέπουμε αυτοκίνητα σταματημένα. Μποτιλιάρισμα. Το αντίθετο ρεύμα όμως είναι άδειο. Αέεεραααα. Στα σύνορα 3 λωρίδες αυτοκίνητα σταματημένα περιμένουν για έλεγχο. Περνάω από ανάμεσα φτάνω στο φυλάκιο, πάω να βγάλω το διαβατήριο (ακόμα φοράω κράνος) "where are you from?" "greece" "go"!!!!! Τσάμπα έβγαλα το κράνος. 9:30 το βράδυ φτάνουμε στο Ντουμπρόβνικ. Μας πήρε 11 ώρες συνολικά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου