Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

Giornate Mondiali Guzzi*



*Παγκόσμιες ημέρες Guzzi

Κολλημένος στο μποτιλιάρισμα ένιωθα τη ζέστη από το μεγάλο 2κίλυνδρο που πάλλονταν ανάμεσα στα πόδια μου, λίγα εκατοστά από τα γόνατά μου. Ένα όχι και τόσο συνηθισμένο μποτιλιάρισμα μιας και είχε προκληθεί από τους 20.000 και πλέον κατόχους Moto Guzzi που βρέθηκαν για ένα μαγικό 3ήμερο στο Mandello del Lario. Αναρωτιέμαι ποια άλλη εταιρεία μπορεί να μαζέψει τόσο πολύ κόσμο έξω από το εργοστάσιο της, όλοι με τις μοτοσυκλέτες τους έχοντας έρθει ακόμα και από τη Νέα Ζηλανδία.

Πλημμύρα Guzzi αλλά και βροχής ήταν τα 2 κύρια χαρακτηριστικά για αυτήν την εκδρομή στο GMG 2011 που διοργάνωσε και χορήγησε η Ελληνική Λέσχη Moto Guzzi με την ευγενική συνεισφορά της Piaggio. 23 άτομα μέλη της λέσχης, 16 μοτοσυκλέτες και ένα αυτοκίνητο ξεκίνησαν στις 15 Σεπτεμβρίου για να πάρουν μέρος στις γιορτές για τα 90 χρόνια της Moto Guzzi στο πανέμορφο Mandello del Lario βόρεια του Μιλάνο στη λίμνη Como.


Λίγα χιλιόμετρα μετά την αποβίβασή μας στην Ανκόνα και πετυχαίνουμε τα πρώτα Guzzi να ανεβαίνουν την Autostrada. Μετά από μερικές ώρες το θέαμα πλέον έχει αρχίσει να γίνεται σύνηθες και δεν σταματάμε να χαιρετάμε συνοδοιπόρους που κινούνται βόρεια μαζί με μας. Σε ένα βενζινάδικο συναντιόμαστε με 2 Ιταλούς οι οποίοι μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει από τις σελίδες του Joe Bar. Είναι και οι δυο ψηλοί, αδύνατοι, φοράνε κολλητά τζιν παντελόνια και λιωμένα δερμάτινα μπουφάν με δεκάδες σήματα πάνω τους. Τα μηχανάκια τους φυσικά δεν θα μπορούσαν να είναι απλά Moto Guzzi. Το ένα είναι μετατροπή Cafe Racer από 1100sport με αλλαγμένη ουρά και στρόγγυλο προβολέα το 2ο αδυνατώ να καταλάβω, μάλλον κάποιο 850 με άλλο υποπλαίσιο και χρωμιομένο ντεπόζιτο μια πραγματική κούκλα. Φυσικά σε κάθε βενζινάδικο συναντάμε και 3-4 ακόμα Moto Guzzi όλων των ηλικιών και κατηγοριών.

Η αποστολή της E.Λ.M.G. περιελάμβανε 11 σύγχρονα Moto Guzzi (Breva - Stelvio - 1200sport - Norge - V7 - Nevada), 2 παλαιότερα (V65 Lario & Leman III), ένα Ducati Multistrada, ένα Honda VTR SP2!!! και ένα Fazer 1000. Nα μην ξεχάσω φυσικά και τον ήρωα Δημήτρη με το Honda Jazz που περίμενε στις ατελείωτες ουρές της autostrada και στο τέλος επέστρεψε στην Αθήνα με το αυτοκίνητο γεμάτο ψώνια, από αναμνηστικά μπλουζάκια μέχρι φίλτρα λαδιού!


Το Σάββατο το πρωί ξεκινάμε με τη γνωστή τακτική ο καθένας θα πάει από όπου θέλει και θα βρεθούμε στο Mandello στο τάδε βενζινάδικο. Η τακτική παραδόξως δούλεψε και λίγη ώρα μετά τα μάτια μας δεν μπορούν πιστέψουν αυτό που βλέπουν. Το να έχεις Moto Guzzi δεν είναι ίδιο με το να έχεις οποιοδήποτε άλλο μηχανάκι. Δεν αναφέρομαι στις ιστορίες της καφετέριας για λαδωμένα μπατζάκια και σκασμένες φλάντζες αλλά στο πόσο σπάνιο είναι να συναντήσεις κάποιον άλλο με το ίδιο μηχανάκι. Αν είναι δε και το ίδιο μοντέλο σταματάς στο δρόμο και γίνεστε κολλητοί. Στη Θεσσαλονίκη που μένω τους περισσότερους κατόχους τους ξέρω με το μικρό τους όνομα και από πολλούς ξέρω ακόμα και την πινακίδα. Φανταστείτε τώρα να οδηγάς για 5-6 χλμ και να βλέπεις μόνο Guzzi. Χιλιάδες Guzzi με αναβάτες όλων των ηλικιών. Από γονείς με τα 7-8 χρονών παιδιά τους, μέχρι 80χρονους παππούδες με τα άψογα διατηρημένα μηχανάκια τους. Από ολοκαίνουργια Norge μέχρι Normale του 1920, αγωνιστικά, sidecar μέχρι και 3κυκλο αυτοκίνητο με μοτέρ Guzzi είδαμε. Όλοι οι δρόμοι του Mandello ήταν κατειλημμένοι από μηχανάκια με την συντριπτική πλειοψηφία να είναι Guzzi.


Σαν να μην έφτανε αυτό το ραντεβού μας με το Ιταλικό club V7 προκάλεσε καταρροή σάλιου στους φίλους των κλασσικών με τα 70 μηχανάκια του. Κάπου εκεί απέναντι από το συνεργείο - κατάστημα - βελτιωτή Agostini το 1200sport μου αποφάσισε ότι δεν ήθελε να ακολουθήσει την παρέα των υπολοίπων και αρνήθηκε να δώσει ρεύμα στη μίζα. Το γιατρικό το είχα στην τσέπη μου και ένας συνδετήρας επιστρατεύτηκε για να παρακάμψει τον εγκέφαλο και να δώσει ρεύμα απευθείας στη μίζα. Όταν η τάση της μπαταρίας πέσει κάτω από τα 11,8 volt ο εγκέφαλος δεν επιτρέπει την εκκίνηση του κινητήρα. Μιας και η μπαταρία μου είναι 4 ετών κάτι τέτοιο είναι πιθανόν να συμβεί ειδικά αν φορτίζεις το GPS συνέχεια. Μέσα σε 2 λεπτά έχει μαζευτεί μια παρέα Γάλλων γύρω μου και προσπαθεί να με βοηθήσει. Δεν γνωρίζουν Αγγλικά και εγώ δεν γνωρίζω Γαλλικά. Πως καταφέραμε να συνεννοηθούμε και να μάθω ότι ο ένας από αυτούς έχει 1200sport με sidecar (τι άλλο!!!) με το ίδιο πρόβλημα και τον άφησε στη Γαλλία ποτέ δεν μάθω. Δυστυχώς όσο και να προσπαθώ να βρω τη σωστή συνδεσμολογία δεν τα καταφέρνω. Σαν από μηχανής (Guzzi πιθανότατα) θεός εμφανίζεται ένας κοντούλης Ιταλός που μιλάει Αγγλικά. Μου λέει ότι είναι μηχανικός και ότι θα χαλάσω το μηχανάκι μου με αυτό που κάνω. Το συνεργείο του είναι ακριβώς πίσω μου, με τόσα μηχανάκια γύρω μου ήταν αδύνατον να το δω. Σε περίπου 2 λεπτά έχει ξεβιδώσει το καπάκι της μπαταρίας, έχει καθαρίσει τους πόλους από την οξείδωση πατάει τη μίζα και το sport ξυπνάει βρυχώντας. Σε άλλα 3 λεπτά έχει βγάλει τη μίζα, κάνοντας ένα ακατάλληλο σχόλιο για τη Γερμανική καταγωγή της και μου περνάει ακόμα ένα καλώδιο το οποίο αφήνει δίπλα στον αρνητικό πόλο της μπαταρίας. Αν στο ξανακάνει μου λέει σύνδεσε το κατευθείαν στη μπαταρία. Ο τύπος δουλεύει σε ρυθμούς F1 και για να προλάβω τους κακοπροαίρετους δεν είχε δουλειά εκείνη τη μέρα το συνεργείο του ήταν άδειο. Φυσικά αρνήθηκε να μου πάρει χρήματα και επιμένοντας του έδωσα 20€. Μην περάσει τους Έλληνες για χρεοκοπημένους!


Η επίσκεψη στο Mandello για έναν Guzzista είναι κάτι σαν την επίσκεψη στη Μέκκα για έναν Μουσουλμάνο, οπότε η βροχή της Κυριακής δεν μας πτόησε καθόλου. Οι ουρές είναι αρκετά μεγάλες αλλά όλοι κάνουν υπομονή. Είναι χαρακτηριστικό ότι παρά του ότι μαζεύτηκαν 20.000 "μηχανόβιοι" όλο το 3ήμερο δεν είδα πάνω από 4 αστυνομικούς, κανένα burn out, σούζα κόντρα κτλ όπως συνηθίζονται στις δικές μας Πανελλήνιες συγκεντρώσεις "μοτοσικλετιστών". Το μουσείο είναι μικρό, μόλις 2 διάδρομοι σε 2 ορόφους αλλά σχετικά πλήρες. Μπροστά από τα μάτια μας παρέλασε όλη η ιστορία της Moto Guzzi. Από τα πρώτα μονοκύλινδρα μέχρι τα τελευταία μοντέλα. Επίσης είδαμε όλων των ειδών τους κινητήρες που έχει χρησιμοποιήσει ή πειραματιστεί. Αλήθεια ποιος ξέρει ότι η Moto Guzzi είχε στη γκάμα της αεροπορικούς κινητήρες, μικρά δίχρονα, υγρόψυκτα 2κύλινδρα V120o, 3κύλινδρα και 4κύλινδρα εν σειρά, ακόμα και 2κύλινδρο με κομπρέσορα. Ότι είναι η πρώτη εταιρεία που τοποθέτησε συνδυασμένα φρένα σε μοτοσυκλέτα παραγωγής, ηλεκτρονικό ψεκασμό, δοκιμές σε αεροσήραγγα, η οποία υπάρχει ακόμα μέσα στο εργοστάσιο και πολλά άλλα. Το μόνο που μας έλειψε ήταν το μυθικό MGS-01 που αν και ακόμα σε πολύ περιορισμένη παραγωγή δεν το είδαμε πουθενά.


Περιπλανηθήκαμε μέσα στους χώρους που γίνεται η συναρμολόγηση των κινητήρων και των μοτοσυκλετών, στα σημεία τουλάχιστον που επιτρεπόταν και όποιος γνώριζε Ιταλικά μπορούσε να συνομιλήσει με τους μηχανικούς. 2 κινητήρες είδαμε να κατασκευάζονται, ο μικρός 2βάλβιδος 750άρης και ο μεγάλος 4βάλβιδος 1200άρης. Στην έκδοση μάλιστα που προορίζεται για το Norge έχει και βεντιλατέρ στο ψυγείο λαδιού. Παρακολουθήσαμε μια μικρή παρέλαση ιστορικών μοτοσυκλετών με ήχο που δεν μπορεί να αποδοθεί με λόγια. Αυτό που δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε ήταν ποιος ήταν γηραιότερος, οι μοτοσυκλέτες ή οι αναβάτες τους. Λίγο πριν το τέλος της ξενάγησης μπήκαμε σε μια αίθουσα που γινόταν η προβολή ενός ολιγόλεπτου βίντεο με την ιστορία αλλά και το μέλλον της Moto Guzzi. Ακόμα και τώρα με πιάνει ανατριχίλα όταν το θυμάμαι. Στο τέλος όλοι μαζί χειροκροτήσαμε. Πίσω από τη σκηνή μόλις τελείωσε η προβολή εμφανίστηκαν τα νέα μοντέλα. Το καλύτερο ήταν ότι για να βγεις από την αίθουσα περνούσες από δίπλα τους. Μπορούσες να τα χαζέψεις όσο ήθελες. Ήταν ένα ολόλευκο πέρλα Norge, ένα Stelvio NTX, το κουκλίστικο V7 Racer και το επετειακό California που πρώτη φορά εμφανίστηκε στο κοινό και έκλεψε πολλές καρδιές μαζί και αυτή του προέδρου της ΕΛMG.


Από τα ευχάριστα νέα που ανακοινώθηκαν ήταν το πλάνο της Piaggio να επενδύσει 40 εκατομμύρια € για την ανάπτυξη νέων μοντέλων όπως και η πλήρη ανακαίνιση του εργοστασίου. Αυτό σημαίνει ότι τα Guzzi θα συνεχίσουν να παράγονται στο Mandello κάτι που ανακούφισε πολλούς. Ίσως πολλοί να μην καταλαβαίνουν πόσο σημαντικό είναι να συνεχίσει η παραγωγή στο ίδιο εργοστάσιο που γίνεται τα τελευταία 90 χρόνια. Ειδικά στην εποχή μας που οι μεγάλες μοτοβιομηχανίες, ακόμα και οι ευρωπαϊκές, φτιάχνουν εργοστάσια οπουδήποτε στον πλανήτη αρκεί να μειωθεί το κόστος παραγωγής. Στην Moto Guzzi δεν σκέφτονται έτσι. Όποιος δεν το καταλαβαίνει μπορεί να πάει μια βόλτα στο Mandello del Lario, να βρει τον μπάρμπα Louigi, τον παλαιότερο εργάτη του εργοστασίου, προσληφθείς το 1946 και να κοιτάξει την σπίθα στα μάτια του όταν σε ξεναγεί στο μουσείο. Μακάρι να τον δούμε και στα 95α γενέθλια της Guzzi.

Στη λίμνη Κόμο με 1200sport

1 σχόλιο: